Fecr 11:
Ki (bütün) bunlar memleketler (in) de azgınlık edenlerdi.
Fecr 12:
O suretle ki oralarda fesadı çoğaltmışlardı.
Fecr 13:
Bundan dolayı Rabbin de üzerlerine bir azâb kamçısı yağdırıverdi.
Fecr 14:
Çünkü Rabbin şübhesiz ki rasad yerindedir.
Fecr 15:
Amma insan, ne zaman Rabbi onu imtihaan edib de kendisine (lütf-ü) kerem (iyle muaamele) eder, ona ni´metler verirse «Rabbim beni şerefli kıldı» der!
Fecr 16:
Fakat ne vakit da onu deneyerek üzerine rızkını daraltırsa şimdi de« Rabbim bana ihanet etdi» der!
Fecr 17:
Hayır. Siz bil´akis yetime iyilik etmezsiniz.
Fecr 18:
Yoksula yedirmek için birbirinizi kandırmazsınız.